Voor onze broodnodige rust verlieten wij de drukte van de randstad en verplaatsten ons naar het kalme Roosendaal. Zoals ons was toegezegd zouden wij geen parkeerproblemen ondervinden en konden wij starten vanaf de parkeerplaats aan de dennescheerderdreef bij het theehuis.

Het weer zat mee, dus wij durfden het aan om niet voortdurend de beschutting van de bossen te zoeken maar vertoonden ons (schuchter als wij zijn) slechts nu en dan zonder meer. Ja, wij respecteren de lokale bevolking.

Via prachtige koeien en de manege gingen wij het bos in. Het viel ons op dat het vooral een afwisseling is van het bos in, het bos uit en daartussen geen bos. Ook niet in dan wel uit.

Tussen het ene hoogtepunt en het volgende werden wij ook nog over een toefje heide gestuurd. Heide is altijd heilzaam voor de geest en naar men zegt ook de verblijfplaats van hen die wij niet noemen maar inmiddels wel kunnen zien.

Prikjesmensen. Het moet ons toch eens van het hart dat er een bepaalde groep medemensen (hoewel ?) door de natuur ploeteren uitgerust met een ding wat gaten prikt in de grond. Zij zouden eens moeten weten wat een moeite het ons kost om die gaten weer dicht te maken. Soms zijn wij de wanhoop nabij en zullen ongetwijfeld een gaatje overslaan. Het ware fijn als men weer leerde lopen met de beide benen en de attributen (zinloos en gewelddadig als zij daar zijn) thuis liet. Wij zullen nog wel eens de moed hebben om dergelijk geweld vast te leggen.
Zo, dat moest eruit.

Na het volledige rozenven te hebben bewandeld, dit kan rondom, hoewel het bijna verdwenen was, konden wij ons niet aan de indruk onttrekken dat er toch een sfeer van verdwijning over ons kwam, misschien niet vandaag maar dan toch een andere keer. Ook hier had het prikjesmensen vandalisme gigantisch toegeslagen.

Na langs weidepaden en lokale bebouwing kwamen wij weer richting het vertrekpunt. Vaak ging dit over prachtige paden met zowel links als rechts weldadige natuur.

Aan het eind van deze voor ons ervaren wanderlaars niet overdreven hoogtepunt genererende wandeling is het meer dan aangenaam om verrast te worden op een onbekend bier van de tap.
Hoewel het aangenaam smaakte zijn wij toch meer van de bieren voor echte mannen dus de 2e ronde werd een ander soort.

Niettemin dus een geslaagde middag.

Een waarschuwing vooraf, voor ons achteraf. Als men niet echt een paardenliefhebber is dan biedt deze wandeling vele uitzichten die men niet zal waarderen. Er heerst ter plaatse toch een zekere verzamelwoede van deze edele viervoeters, waarvan sommigen waren bekleed met folkloristische uitingen van nijverheid.

Moeilijkheidsgraad: doen we niet moeilijk over, maar laat de prikkers thuis

Duur: voor ons 2 uur

Afstand: 10 km.

Bier: de foto's spreken voor ons

Smaak: verrassend maar toch daarna weer bekend


Horeca