Wat een weer, wat een weer. In deze week waarin het weer weer voor het beroeren der tongen heeft gezorgd, om maar te zwijgen van de polsen, de slokdarmen en daarnaast ook veelvuldig de zweetklieren, hebben de organisatoren van de Heerhenkenheerfranswandelingen zich wel goed voorbereid en met Meteoconsult contact gehad. Daardoor hoefde de Vrijdagmiddagse niet afgelast te worden, maar kon in al haar fijne facetten voor de nodige verstrooiing, verrassingen of andere prettigheden ieders weegs gaan. In ons geval hadden wij een soort van reünie. Dat wil zeggen dat wij net als zalmen terug zijn gegaan naar de omgeving waar het allemaal begon, met dien verstande dat het wat ons aangaat om de wandelbezigheden gaat. Mede omdat onze schrijverstalenten nog geen directe aandacht hadden besteed aan deze plek, togen wij dus wederom naar het Kralingse Bos om de edele voetbewegingen en de ons aanverwante zaken daar bot te vieren. Dat wonen in dit bos op verschillende manieren kan, willen wij even duidelijk maken middels een kleine fotovergelijking. Aangezien wij bij beide optrekjes geen thuis kregen, kunnen wij helaas qua woongenot niet informatief zijn. Over de wandeling willen wij niet alles maar wel het volgende kwijt. Nadat we in het begin twee molens, waarvan 1 met terras waarover later meer, voorbijliepen zijn we rechtsaf over een bruggetje en wederom rechtsaf het bos ingewandeld richting de manege. Onderweg kregen we een paar leuke waterdoorkijkjes voorgeschoteld. De manege leek ons enigzins uitgestorven en hebben die dan ook rechts laten liggen terwijl in de nabije verte pannenkoekenbakkerij de Big links bleef liggen. Onder het genot van schaduw en vogelgekwetter vervolgden wij onze tocht richting de golfbaan. Ondanks alles waren daar de eeuwige wie-kan-zich-het-mafst-kleden-wedstrijden nog steeds in volle gang. Ons deerde het niet want verderop wisten wij ons tussendoel; het hertenkamp. Na een vruchtvol gesprek met enkele bewoners van het kamp konden wij vol blijdschap het pad vervolgen. (zo moeten de diverse ME-ers, Eneco-medewerkers enzo zich na een bezoek/gesprek aan kampen en hun bewoners ook voelen). Wat ons toen ten deel viel hadden wij niet durven bevroeden. Ons was ter ore gekomen dat een deel van het bos wordt benut voor het bedrijven van de herenliefde. Hoewel grapjassen onder u lezers nu een link willen leggen tussen Heer Henk en Heer Frans aan de ene zijde en de herenliefde aan de andere zijde, kan van onze zijde de humor daarvan zijdelings wel worden ingezien. Wat ons opviel toen wij het chocoladeridderpad afliepen was vooral dat er veel kleurige snoeppapiertjes slordig op de grond waren verloren. Ook werd ons duidelijk dat er daar veel droevenis heerst, gezien de hoeveelheid papieren zakdoekjes die achtergelaten zijn. Gelukkig zijn wij geen directe getuige geweest van de droefheid en konden wij ongestoord (hoewel wij eigenlijk wel enigzins gestoord zijn in de prettige uitleg van dat begrip) onzes verderes weegs gaan. Kortom, op naar de Heemtuin. Onze beschermengel in de vorm van de reiger wees ons de weg en snel konden wij ons hart ophalen aan de rust in de Heemtuin en waanden wij ons in " a swampy piece of Louisiana". Na deze indrukken en wat mooie uitzichten over de Kralingse Plas werd het wel tijd dat we ons richting geschikte horeca gingen spoeden in een rustig tempo. Echter niet voordat we een kijkje hadden genomen bij het sluisje van de Kralingse Plas. Hier zit nog een heel mooi verhaal aan vast. Enfin, op naar de horeca dus. Aangekomen bij de molen alwaar wij onze zinnen op hadden gezet met het oog op koele drankjes bleken wij niet de enigen te zijn die de juiste keuze hadden gemaakt. Desalniettemin was voor ons nog plaats op het terras van de herberg. Bij ons eerste bezoek aan de herberg anderhalf jaar geleden was ons opgevallen dat de kozijnen van het pand wel een verfje konden gebruiken. Blijkbaar was die constateing onzerzijds onjuist, aangezien de kozijnen en de stopverf(voorzover nog aanwezig) geen verbetering hadden ondergaan. Verder was het aangenaam verpozen na de verrichtte wandelhandelingen en konden we terugkijken op een geslaagd evenement.


Moeilijkheidsgraad: 32 in de zon, circa 27 in de schaduw

Duur: een krappe twee uur

Lengte: een ruime 8 km.

Bier: Wit van Hoegaarden waarvan wij aannemen dat u lezers met de smaak bekend bent