Om een lang verhaal kort te maken, heb je bepaalde talenten nodig. In de literatuur wordt de proza dan omgezet in poëzie. Dat het leven daarna nooit meer wordt wat het nooit geweest is, kunnen d
e heren dan ook niet bevestigend ontkennen. Desalniettemin was deze keer onze insteek kunstzinnig maar met mate. Ook hadden we een oproep gehoord vanwege ene mevrouw en tevens daarbij een meneer Roland Holst teneinde een lekker kopje thee te komen nuttigen ten hun behuizing. Van negering dezer lokroep was onzerzijds geen sprake zodat het 
Henkmobielvoertuig ons bracht naar De Moeren aan de Rucphenseweg te Zundert aldaar gelegen. Het terrein was ons niet geheel onbekend, maar van beschrijving was het nog niet gekomen. Als leidraad hielden we de route beschrijving van Natuurmonumenten aan. Maar de heren zouden de heren niet zijn als hier en vooral ook daar een aantal prachtige stukjes eigen inbreng zouden ontbreken. Parkeren bij het ten allen tijde op vrijdag gesloten café In Den Anker ging ons uitstekend af.Hoewel HF enigzins tegenspartelde ging HH resoluut naar de juiste plek. Uiteraard rituelen en daarna joechee met de beentjes. Het eerste stuk liepen we 1100 meter verhard op de Moerse Baan. Links en rechts wat boerderijhuizen en gewoon ook, maar ook is het g
eheel ruimschoots voorzien van bosbomen, struweel en anderzins. Aangekomen bij de Roosendaalsebaan sloegen we rechtsaf, hielden even in in verband met achteropkomend paard/ruiter- en hondverkeer. Mooi is het hier en het ruikt naar een vleugje 
natuur. Eindelijk werden door het hiervoorgenoemde trio ingehaald zodat we vrijelijk konden genieten van een aantal lokale wezens van oudere leeftijd waarvan in ieder geval 1 exemplaar verder ging om koffie te drinken. De lafaard. Het was ons bij de Moerse Baan al opgevallen dat in de omgeving nijlpaarden zich ophielden. Hoe dan ook, bij de woning van de boswachter werden we hartelijk begroet door een woefbeestje in een kennel. De ware dierenvriend in HH kwam weer naar boven en ging een geannimeerd gesprek aan. Toen kwam niet alleen 
de boswachter vrolijk groetend naar buiten, maar uit het hok in de kennel kwam nog een woefbeestje. Deze was echter zichtbaar visueel gehandicapt, maar toch blij van zin. Nadat de woefbeestjes hun concert van staart langs tralies met een prachtig accoord afsloten, liepen we een klien stukje verder en troffen daar een prachtige vorm van kunstnijverheid aan. HF opperde dat de zitbank destijds is neergezet, zodat de toenmalige gebiedsbewoneresse
mevrouw H. Roland Holst haar gasten mooie poëzie kon voorschotelen, terwijl dezen zittend toehoorden. Zo kwam het ook dat we de Oude Buisse Heide konden aanschouwen. Bij een vennetje
kwamen we in gesprek met een van de zich daar ophoudende koeimeisjes, dat allemaal groene draden uit haar maalapparaat had te hangen. Even verderop stond zielig en alleen, maar daarvan bleek dat het een mannelijke uitvoering van koei betrof. Ondanks rode jas van HH en doorkruisen van het weidegebied der stier, werden wij volkomen genegeerd. Door ons ges
taag gestap raakten we aanbeland bij de Reten, alwaar het landschap van heide veranderde in bebossing. Of dat plotsklaps was, konden we niet vaststellen, maar ook niet terzakedoend. Een plassende koei vroeg ons nadrukkelijk tot 5 maal toe voortaan niet meer zon ongegeneerd toe te kijken bij behoeftedoenenden. Zwijgen deden we niet, maar wel met betrekking hierop. Langs boomkwekerijtje en drassige paden wer bij heide aangekomen, mochten we een aantal wildroosters over. Helaas hadden we geen wild bij ons, zodat het roosteren niet kon plaatsvinden. Niet treurend maar wel van natte neuzen voorzien, kruisten we de Rucphenseweg om onszelf te trakteren op uitzicht vanuit een theehuisje. Valse hoop op de eens beloofde thee ging in rook op, zodat we het l
aatste wandelstukje van deze dag met droge kelen over de beukenlaan moesten aanvaarden. Het drukte onze pret overigens niet derend en het eind/beginpunt werd bereikt in opperste bestheid.
e heren dan ook niet bevestigend ontkennen. Desalniettemin was deze keer onze insteek kunstzinnig maar met mate. Ook hadden we een oproep gehoord vanwege ene mevrouw en tevens daarbij een meneer Roland Holst teneinde een lekker kopje thee te komen nuttigen ten hun behuizing. Van negering dezer lokroep was onzerzijds geen sprake zodat het 
Henkmobielvoertuig ons bracht naar De Moeren aan de Rucphenseweg te Zundert aldaar gelegen. Het terrein was ons niet geheel onbekend, maar van beschrijving was het nog niet gekomen. Als leidraad hielden we de route beschrijving van Natuurmonumenten aan. Maar de heren zouden de heren niet zijn als hier en vooral ook daar een aantal prachtige stukjes eigen inbreng zouden ontbreken. Parkeren bij het ten allen tijde op vrijdag gesloten café In Den Anker ging ons uitstekend af.Hoewel HF enigzins tegenspartelde ging HH resoluut naar de juiste plek. Uiteraard rituelen en daarna joechee met de beentjes. Het eerste stuk liepen we 1100 meter verhard op de Moerse Baan. Links en rechts wat boerderijhuizen en gewoon ook, maar ook is het g
eheel ruimschoots voorzien van bosbomen, struweel en anderzins. Aangekomen bij de Roosendaalsebaan sloegen we rechtsaf, hielden even in in verband met achteropkomend paard/ruiter- en hondverkeer. Mooi is het hier en het ruikt naar een vleugje 
natuur. Eindelijk werden door het hiervoorgenoemde trio ingehaald zodat we vrijelijk konden genieten van een aantal lokale wezens van oudere leeftijd waarvan in ieder geval 1 exemplaar verder ging om koffie te drinken. De lafaard. Het was ons bij de Moerse Baan al opgevallen dat in de omgeving nijlpaarden zich ophielden. Hoe dan ook, bij de woning van de boswachter werden we hartelijk begroet door een woefbeestje in een kennel. De ware dierenvriend in HH kwam weer naar boven en ging een geannimeerd gesprek aan. Toen kwam niet alleen 
de boswachter vrolijk groetend naar buiten, maar uit het hok in de kennel kwam nog een woefbeestje. Deze was echter zichtbaar visueel gehandicapt, maar toch blij van zin. Nadat de woefbeestjes hun concert van staart langs tralies met een prachtig accoord afsloten, liepen we een klien stukje verder en troffen daar een prachtige vorm van kunstnijverheid aan. HF opperde dat de zitbank destijds is neergezet, zodat de toenmalige gebiedsbewoneresse
mevrouw H. Roland Holst haar gasten mooie poëzie kon voorschotelen, terwijl dezen zittend toehoorden. Zo kwam het ook dat we de Oude Buisse Heide konden aanschouwen. Bij een vennetje
kwamen we in gesprek met een van de zich daar ophoudende koeimeisjes, dat allemaal groene draden uit haar maalapparaat had te hangen. Even verderop stond zielig en alleen, maar daarvan bleek dat het een mannelijke uitvoering van koei betrof. Ondanks rode jas van HH en doorkruisen van het weidegebied der stier, werden wij volkomen genegeerd. Door ons ges
taag gestap raakten we aanbeland bij de Reten, alwaar het landschap van heide veranderde in bebossing. Of dat plotsklaps was, konden we niet vaststellen, maar ook niet terzakedoend. Een plassende koei vroeg ons nadrukkelijk tot 5 maal toe voortaan niet meer zon ongegeneerd toe te kijken bij behoeftedoenenden. Zwijgen deden we niet, maar wel met betrekking hierop. Langs boomkwekerijtje en drassige paden wer bij heide aangekomen, mochten we een aantal wildroosters over. Helaas hadden we geen wild bij ons, zodat het roosteren niet kon plaatsvinden. Niet treurend maar wel van natte neuzen voorzien, kruisten we de Rucphenseweg om onszelf te trakteren op uitzicht vanuit een theehuisje. Valse hoop op de eens beloofde thee ging in rook op, zodat we het l
aatste wandelstukje van deze dag met droge kelen over de beukenlaan moesten aanvaarden. Het drukte onze pret overigens niet derend en het eind/beginpunt werd bereikt in opperste bestheid. Tijdsduur: 2 uur 15 minuten
Lengte: een slordige twaalf km.
Afwisselendheid des landschaps: groot met een grote G
Bier: Leffe Blond vergezeld van, u leest het goed, een saucijzenbroodje
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten