Wie de schoen past, trekke hem aan.

Kinderen die vragen, worden overgeslagen, zodat we ons afvroegen, waar naar toe te gaan. Vele wegen leiden naar Rome, maar aangezien een gedeelte van ons daar pas nog was, moest iets anders verzonnen worden. Goede raad was duur, vandaar dat we bij onszelf te rade gingen. Dit spaarde inderdaad uit, want zuinigheid met vlijt, bouwt huizen als kastelen. Kasteel zou het worden, met man en macht. Muiden, Breda, Klaaswaal, en zo kunnen we nog uren doorgaan, vielen af en niet alleen in gewichtigheid, maar ja als het kalf verdronken is, dempt men de put. Gedachtig dat wat je ver haalt lekker is, realiseerden wij ons dat dichtbij ook lekkere dingen te halen zijn. Het zou ons dan plezieren, als u ons een hart onder de riem zou willen steken en nadenken over de stelling :"Wat je haalt, is lekker". Alle gekheid op een stokje, het werd dus Rhoon en wel de Rhoonse Grienden. Zonder slag of stoot reden we naar de parkeerplaats bij de grote jachthaven en andere markante aangelegenheden. Eén zwaluw brengt nog geen zomer, maar dat de lente al flink in de lucht zat, werd ons getoond door mooi geel bloeiende narcissen en wat witte sneeuwklokjes. En zoals ook de verste reis met de eerste stap begint, deed onze trip van deze dag dat ook. Eenmaal in de grienden zagen we door de geknotte wilgebomen geen bos meer. Enigzins de weg kwijt zagen we noeste arbeiders riet snoeiend hun arbeidsplezier opdoen. Eigen haard is goud waard dachten ook 2 speciale wilgen en hadden jasssen van de snoeiers omgedaan. Hiermee hadden zij de kou de das omgedaan en konden we erg gerustgesteld verderop vaststellen dat de invasie wederom had plaatsgevonden middels een vaartuig. Een andere wilg wilde de dans ontspringen, maar daar had iemand middels een stevig touw iets aan gedaan. Na het het aanschouwen van dit stokje dat voor de wilgvrijheid werd gestoken, hielden we al snel de grienden voor gezien. Op naar de veerpont was het volgende onderdeel, maar voorzichtigheid was geboden, want bijtende honden blaffen niet. Dat de veerpont in 2007 het heen en weer had, bleek uit de dienstregeling, maar voor 2008 was een dergelijk document blijkbaar nog niet voorhanden, zodat we niet naar gene zijde gingen maar de weg aan deze zijde van de Oude Maas vervolgden. Aangezien een gewaarschuwd mens voor twee geldt, liepen we met z'n vieren voorzichtig langs de diverse honden, hun respectievelijke baasjes en het water naar de Johannapolder. Wat de boer niet lust wat de boer niet eet en zodoende betraden we een gebied alwaar het niet was en is toegestaan te voederen. Zoals u wellicht weet, waaien wij niet met alle winden mee en in dat geval gingen we zelfs tegen de koude zuidwester windkracht zes in. Maar niet getreurd en daarom huilden we krokodillentranen, want daar was een tweede, zij het een veel kleinere, jachthaven die zich aandiende in al haar eenvoud. Nog steeds zaten we niet te wachten op een koekje van eigen deeg en het pad vervolgde richting een terrein met veel bebouwing en navenante bewoning. Hoewel 1 gek meer kan vragen dan 10 wijzen kunnen beantwoorden, lieten we de compound genaamd Delta voor wat het zou kunnen zijn en zochten de beschutting van het fietspad terug naar de parkeerplaats en auto. Maar voordat we de warmte van de auto weer op ons in lieten werken, doken we nogmaals het boerengebied alwaar de veeteler blijk gaf van het feit dat hij zijn schaapjes op het droge heeft. Het gebied verlatend werd ons de ogen geopend en ervoeren wij dat geluk in een klein hoekje zit. We voelden zowaar nattigheid die ons verder op de huiswaartsreis vergezelde. Eind goed, al goed.

Na gedane arbeid van ca. 9 km in 1 uur en vijftig minuten is het goed rusten met De Koninck, Winterkonick en hapjes. Je mag een gegeven paard niet in de bek kijken, want vergissen is menselijk en anders zou je zomaar van een spreekwoordelijke koude kermis thuis kunnen komen.