Im Westen viel neues

Goede voorbeelden zijn overal te vinden, maar moeten soms natuurlijk eerst gezocht worden voordat zij gevonden kunnen worden. Andere bieden zichzelve van harte vanzelf aan. Het is ons niet duidelijk wat dit met de wandeling van deze keer te maken heeft, maar het kan maar qua vastlegeen opgeschreven zijn. Niet dat de heren zich tijdens de wandelingen ooit alleen hebben gevoeld, maar net als het vorige jaar werd het plan opgevat om in het prettige gezelschap van de herendames de edele voortbewegingen te laten plaatsvinden. Na kort beraad werden de herendames uitgenodigd en een volmondig en in tweevoud ja viel ons ten deel. In volkomen overleg werd vervolgens gekozen voor een weekendverblijf aan de andere kant van onze landsgrens aan de oostzijde en met name Bad Bentheim moest het zijn en zo. Op de vrijdagmiddag werden we gevieren uitgezwaaid door fikse hoosbuien zodat van het begin af aan de sfeer er goed in zat. Op naar Niedersachen. Na enige tijd en nog wat druppels werd gezamelijk het doel bereikt en om 16.45 uur stonden we voor het hotel. Gelukkig ging dat om 17.00 uur al open, zodat een ieder van ons blij van zin en dergelijke geheel afwachtte. Tot zover het algemene gedeelte, want eigenlijk gaat het niemand wat aan, dat we na het eten eigenlijk de stadswacht zouden gaan volgen, maar dat dat plan werd omgezet in een bezoek aan het Altes Museum. Na op Samstagmorgen onder andere geen gekregen maar gekochte eieren te hebben gegeten, gingen we, omdat we er toch al waren, goed voorbereid de benen bewegen en het oog was gevallen op de geheel van goed zichtbare bordjes voorziene wandelroutenummer 6 ( 7 km) voor de ochtend om dan 's middags een ander stukje te gaan doen. Na aanvankelijk even zoeken ging het loos en vanaf het startpunt op het Rathausplatz ontwaarden de heren al ras het van nummer 6 voorziene bordje en hoepla daar ging het dan beginnen. Langs een huis waar zo te zien de dag ervoor iemand op straat was gezet liep het, voorzien van zonnetje en guter Laune, mooi langs een Friedhof en een fietsenhandel en ander fraais tot aan een stoplichtweg. Tot nu toe hadden we de straatnamen niet kunnen ontcijferen of matchen maar het getal 6 bleef onze leidraad. Plotsklaps werden we zwaar verrast door het ontdekken van een groot bord met de aanduiding "Suriname", hetgeen ons allen in verwarring bracht. Het wandeltempo lag wel hoog, maar we konden ons niet herinneren een oceaan te hebben overgestoken. Enigzins in de war liepen we verder en we hielden ons maar vast aan de vertrouwde 6. We staken middels een viaduct een snelweg over en bevonden ons kort daarna bijna op militair terrein. Tot ons groot plezier bleek deze opslagplaats van materieel de volgende dag vijftig jaar te bestaan. De feestvreugde steeg enigzins tot een hoogtepunt. In deze roes ging het verder, maar na korte tijd begon hier en daar enigzins verwarring zich aan te dienen. Wat was het geval. We waren toe aan een versnapering en een van harte beloofde uitspanning deed zich niet voor, ondanks dat we reeds bijna twee uur onderweg waren en trouw de 6-bordjes hadden gevolgd. Heer Henk informeerde even bij wat lokale geitdieren maar die bleken uiterst zwijgzaam. Goede raad hoeft niet duur te zijn. Lees maar verder. De heren, mede op advies van de herendames, betraden zonder gevaar voor iemands leven een boerderijterrein en na aanbellen te aldaar verschenen na elkaar de boerdame en de boer in eigen persoon. De laatste was net klaar met toiletritueel en verscheen met blij gezicht. Na aangegeven te hebben dat wij een prachtige en goede kaart bij ons hadden, was hij ook nog bereid ons aan te geven dat we in ieder geval niet datgene aan het uitvoeren waren wat we in gedachten hadden. We zaten slechts een kilometer of zes ten zuiden van hetgeen we eigenlijk wilden. In ons enthousiasme waren we, in plaats van de wandelroute 6, aan de fietsroute 6 begonnen. Niet bijster verstandig, maar ja. Terug via dezelfde route was het devies. Onderweg nog even gestopt bij een soort bushalte voor fietsers (Uebrigens Ulli) met zicht op een wespennest en toen verder. Inmiddels hadden zich naast wisselende stemmingen ook wat lichamelijk onaangenaamheden aangediend. Dit geheel werd ook nog enigzins overgoten met wat hemelwater, zodat de redding nabij moest gaan komen. Die diende zich aan in de vorm van, jawel Suriname. Wie had ooit gedacht dat een ex-kolonie zoveel blijdschap zou kunnen bieden. De uitbaatster bleek zich ook in de Rotterdamse contreien te hebben opgehouden. Na wat koetjes-, kalfjes- en hangtietjes was het pittig eten geblazen en na weer in de benen en de regen te zijn gegaan, troffen we na ongeveer driehonderd meter het wandelbordje 6 aan, zodat alsnog de door ons zo gewilde route volgens de originele wijze tot een goed einde gebracht

kon worden. Ging het tot dan over geasfalteerde ondergrond, nu kwamen er ook bos-, gras- en andere wegen aan te pas. Langs een ezel en voetbal-, zwem- annex kampeerterrein kregen we uitzicht op de burcht van Bad Bentheim en bereikten we, niet helemaal tegelijk omdat heer Frans zonodig even vooruit moest omdat hij zo nodig moest, om 17.00 uur het hotel, dat juist weer open was. Moe en hier en daar voorzien van wat pijnlijkheden ging het daarna, ja hoor, naar de hotelstube alwaar Dieter onder het genot van een pils in verwarring werd gebracht door een moderne uitvoering van het Ministerie van Dwaze Loopjes. Tot zover de eerste wandeldag.





Algemeen: leuk hotel met goede kok en zeer vriendelijke eigenaresse





Wandeling: in originele uitvoering 7, maar door eigen inbreng verlengd tot circa 18 km.


eten en drinken met mate maar goed scherp en onderweg natuurlijk


omgeving leuk en afwisselend