Hoewel wij nauwelijks nog zijn bekomen van eerdere genoegens riep de Belgische natuur ons om het hardst. "Heer Frans, Heer Henk, waar blijft gij?" Aan zoveel enthousiasme is waarlijk geen weerstand te bieden, zeker aangaande bier genoegens die ons meestal aldaar ten dienste staan. En eerlijk is eerlijk.

Met in het voorhoofd mogelijke file ellende die ons niet raakt maar wel beroert togen wij toch allesvermoedende richting Roosendaal, vandaar naar Nispen en daar weer verder naar Kalmthout. Ja, wij gaan grensoverschrijdend.
Meer info zou hier kunnen worden verkregen.

De start was veelbelovend. Na ons eeuwige gezeur over wel of wel niet met de jassen op pad gaf heer Frans de doorslag en namen wij ze waarlijk maar toch ook echt mee. Wij kozen voor een combi van de paden schaap en duin en eigenwijs als wij plachten te behoeden wandelden wij tegendraads maar niettemin volledig. Dit impliceerde wel dat het schaap meer van ons af dan meeliep. Maar dit was dan waarlijk warempel van generlei zorg.

Met rasse schreden en onder wisselende wolkendekken gingen wij op pad.

Er speelde een afwisselimg van bospercelen, duingebieden, waterpartijen en deze in andere volgorden. De bijgaande kiekjes mogen hiervan de bevestiging en bewijs leveren.

Overigens is in deze tekst geen Da Vinci Code gestopt, tenzij spontaan.

Wij waren nog getuige van dit drama, maar hebben gezien onze beperkte tijd e.e.a. niet kunnen oplossen. Men weze gewaarschuwd, want geruchten doen de ronde (al vele eeuwen) dat dit een zeer gemakkelijke smokkelroute zou zijn. Waarom men met de natuur zou moeten smokkelen is een fenomeen dat beide heren weliswaar van harte maar toch ook volledig ontgaat en misstaat.




Tijdens de wandeling komen wij weer terug in het Nederlandse maar daar wij voor de Belgische kwamen kozen wij toch voor de voortgang dier richting.
Overigens zijn de waarschuwings/opwijzingsborden aangaande het dierenrijk overdreven. Wij hebben ze niet mogen spotten, maar wellicht is dit onkunde aan dezer zijde, dan wel knulligheid derzelve.



Na dus eerst geschaapt werd daarna op de kruising beider opties alras en zonder aarzeling de route voortgezet op het tweede voorstel gekozen door ons vooraf en achteraf dus ook opvolgend.

Nauwelijks verschil in wandelsnelheid konstaterend wandelden wij op het gemak maar toch met toegenomen lichaamsvochtigheid (hoewel gemak een aanduiding onzers is, voor de passanten zullen wij oogwenkend verdwijnen). Op de achtergrond is de uitkijkpost te zien waarin wij vermoeden dat mijnheer de reiger ons gedurende de hele route heeft bekeken. Zo voelde het althans wel.





Zittend op een fraai bankprieeltje genoten wij van een inwendige mens versterking alvorens wij de route vervolgden zeker toen anderen ons in feite van onze lokatie wegkeken.

Uiteindelijk arriveerden wij bij een horeca gelegenheid die wij meenden te herkennen uit vroegere tijden (toen alles uiteraard veel beter was) en storten wij ons op bier en spijzen.
Het terras wist niet meer waarvoor het bedoeld was zodat wij ons binnen hebben neergezet.
Wij zullen deze taktiek niet licht vergeten waarvoor dank.

Moeilijkheidsgraad: voor ons eenvoudig tot matig gekompliceerd, vanwege het vele zand dat men vergeten is op te ruimen en nu maar voor het gemak een duinwandeling placht te noemen.

Afstand: voorzichtig als wij zijn geven wij hier 12 tot 14 km voor op. Maar zeker niet minder.

Duur: ruim 2 uren ender 30 minuten, zonder stops berekend voor later.

Bier: zie de foto.

Kosten: men heeft denk ik ons verhaal over Scheveningen goed gelezen.

Nogmaals ter verheerlijking een prachtig plaatje: