Met nog enigszins de schrik in de, overigens nimmer aflatende, sterke benen van de verfrissende onweersbui in DH, konden de Heren het niet laten de weergoden aan een onderzoek te onderwerpen, hetgeen ook gold voor de stad waar Maarten ’t Hart zijn eerste luiers heeft volgescheten. Jawel, het immerschone niet veraf de Stormvloedkering in de Nieuwe Waterweg gelegen Maassluis mocht zich in een bezoek van ons verheugen.. En dat heeft het ook gedaan. Leidraad voor deze wandelaarsuitspatting vonden wij bij de door de ANWB uitgezette Historische Stadswandeling Maassluis. Waardoor en voor wie het een historisch geheel is geworden, is ons, ondanks nauwgezet opletten, niet duidelijk geworden. Des te meer toch wel bleek opvallend veel van de huizen gewoon van steen te zijn. Wat verder ook zeker opviel is de hang naar het hebben van een zomerstrand zoals dat min of meer ook in Rotterdam zomers wordt aangelegd.
De clandizie aan het strand in Maasslsuis liet ons inziens toch enigszins te wensen achterwege. Bovendien was van toegestane menselijke terwaterlating geen sprake, zodat wij dit gedeelte van onze bevindingen maar verder niet meer noemenswaardig achten en ook aan vermelding in dier voege niet meer zullen bevuilen. Wat wel mooi is in Maassluis, zijn de diverse sluizen.
Sommige groot en zeer geschikt om ook schepen van de waterpolitie door te laten. Andere liggen er slechts mooi te wezen, zoals bijvoorbeeld de Monsterse Sluis, alwaar vlakbij ook de roemruchte stoomzeesleper “De Furie” aan de kade ligt te rusten, 
afgemeerd en wel. Zonder alle bezienswaardigheden al te verklappen, vinden wij dat wij er goed aan doen, u als bereidwillig e lezer mee te nemen naar de Schuurkerk, waarvan wordt gefluisterd dat daar binnenkort niemand minder dan Ivo Niehe zijn opwachting zal gaan maken: Komt dat zien, komt dat zien.!!!!!! Naast veel mogelijkheden tot horecabezoek kan de wandeling ook een moment van bezinning aan de gewaarwordingen worden toegekend en wel in de vorm van een toepasselijke straatnaam die dan toepassing heeft op zelfkennis. 
Dat zelfkennis vroeger niet alleen een innerlijke maar ook uiterlijke vorm had, werd ons duidelijk bij het Zakkendragershuisje. Tsjonge jonge, wat hadden die Maassluizers destijds grote zakken zeg, logisch dat je die door anderen laat sjouwen. Maar genoeg verbazing, na een aantal mooie bruggetjes en pandjes, eenden en kunst aan ons toch al vrije groot geestelijk archief te hebben toegevoegd, togen wij de spoorlijn over richting de waterkant en veerpont naar Rozenburg. Tevreden over het uitzicht en nog wat namurmelend over het geheel werd ons plotsklaps duidelijk gemaakt dat onze wandelervaringen hun sporen hebben verdiend maar ook tevens achtergelaten op onze voorhoofden. Uit het niets verscheen een fietser die ons allerlei vragen ging stellen over de route die wij net hadden afgerond. Hij wat antwoorden rijker en wij wat vragen rijker kwamen we uiteindelijk tot de conclusie: nu is het pas een historische wandeling. Niets stond dan ook een verkwikkend drankje in de weg. Terwijl het zachtjes begon te regenen stapten wij een gezellig biercafé binnen.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten