Na regen komt zonneschijn

Nou, dat was een lang intermezzo. Heer Frans had zich wel heel erg lekker in de lappenmand genesteld en het leek erop dat dat zijn nieuwe alles inbeslagnemende hobby zou gaan worden. Echter dankzij meer dan bovenaardse inzet van Heer Henk lukte het om de lappenmand van de andere heer te ontdoen en ziedaar: het edele wandelgebeuren werd direkt weer uit de kast gehaald en hoe. Nou dat zullen wij kort maar bondig en zonder veel poehaa uit de doeken doen. Het ging op naar het nog niet door ons ontgonnen Oostvoorne. Diverse anderen waren wel met die ontginning bezig, zodat onze plannen werden voorzien van een dwarse boom. Echter niet te lang getreurd (pakweg 10 milliseconden) en fluks richting het nabijgelegen Rockanje. Bij eerdere bezoeken aldaar namen wij de tweede slag. Tot vandaag wisten we eigenlijk niet wat de eerste slag behelsde met daarom als reden dat we dat raadsel voor zover in die term gedacht of gesproken kan worden gingen naar de andere wereld omzeephelpen. Zodoende. Onmiddellijk na het uitstappen begon de zon ons te bestralen alsof het voor haar een lieve lust was. We lieten het gemoedelijk toe, temeer daar toch enkele ogenblikken van schoenritueel plaats dienden te vinden. Wat ons daarna direkt opviel was het enigzins ontbreken van hordes medewandelaars. Van de ene verbazing in de andere, nietwaar. Wij kunnen overigens heel goed onszelf vermaken, dus dat was dan ook aanstaande. Binnen een aantal passen werden we geheel door natuur omgeven en dat zou zo blijven, als we niet verder gewandeld waren. Hoewel. Dat we niet als eersten deze omgving betraden vermoedden wij en werd bevestigd door de platgetreden paden, die desondanks nog wel aan hoogteverschil deden. Wat we allemaal niet gezien hebben ( o.a. zaagtandvleermuizen, pythonkadavers, vennetjes) zullen we verder niet opnoemen en ons beperken tot een aantal onderdelen die wel zich aan onze netvliezen aanboden. We bevonden ons in het bos en ja hoor bosmieren met heel veel tegelijk aan het bossen. Ook onze oren kwamen aan hun trekken en mochten naar zeegeluiden luisteren. Al met al een lust voor de zintuigen en het geheel zoals geschreven afgemaakt met een zalige laag zon. En zoals altijd is lekker best fijn maar de ene vinger is op een gegeven moment op en gegeven momenten dienen vooralsnog niet in de orale delen te worden aanschouwd, zeker niet tijdens en onmiddellijk na het nuttigen ener volkoren boterham. Zo gezegd, zo gedaan en na het raadplegen van de kaart op de motor ( overigens met toestemming bleek achteraf) werd het besluit genomen niet het Schlagercafe van haagse uitbeen/bater te bezoeken, maar onze heilstaat in Den Briel of Brielle te gaan zoeken. Van dralen geen sprake en aldus werd besloten de trip in een mooie gelegenheid. Als u er bij was geweest en wij waren poezen had u ons dankbaar en tevreden horen spinnen.

Route: voor liefhebbers
Lengte: nog steeds onbelangrijk volgens ons, maar vooruit gemiddeld ongeveer 1 meter 81 cm.
Duur: 1 uur 45 min.
Gevoel: tussen weemoed, gelukzaligheid en moederschoot
Horeca: mooi, met uitzicht
Bier: getapte Corsendonck Pater, op zich al een traktatie, vergezeld van jummie hapjes