L.S.,
Alhoewel wij niet weten wie anders dan lezers we middels dit bericht bereiken, laten we de L. niet weg. Wel gingen we zelf weer op weg en gehinderd door voorkennis waren de gegroepeerde 19 windmolens van de Alblasserwaard weer aan de beurt. Weer aan de beurt zult u zich wellicht afvragen. Jazeker weer. De vorige twee keren hebben we het stiekum gedaan en dus bent u tot nu toe verstoken gebleven van onze schriftelijke bekentenissen met betrekking tot. Kinderdijk dus. Gewiekst reed heer Henk het mobiel naar een prachtige parkeergelegenheid nabij het J.U. Smitgemaal. Daar bleek dat we onze ogen voortaan ook voor de wandelaanvang goed de kost moeten geven. Het is namelijk zo dat voor het onderhoud van het erfgoed geld nodig is. Het zal u net als ons zeer verbazen. Desalniettemin werd van ons verwacht en ook onvriendellijk maar zeer dringend te kennen gegeven dat meebetalen niet achterwege zou blijven. In ruil daarvoor kregen we naast een fraaie routekaart annex uitleg in diverse talen toestemming tot neerzetting van 
de automobiel. We waren niet alleen deze plek komen bezoeken. Nee, er waren er meer, zoals iemand die gewaarschuwd was want de droeg het bordje "2". Gelukkig voor de in behoorlijke aantallen aanwezige Japanners was de uitleg ook in hun taal. Eén van hen kon de schone lucht in Kinderdijk niet aan en droeg een mondkapje. Een landgenoot van hem was blijkbaar ingehuurd om zijn handen niet vies te maken en droeg mooie witte stoffen 
handschoenen. Nog voordat we de eerste molen voorbij waren werden we ook al met kunst geconfronteerd. Prachtig in het water neergezet aan de rand bij de Nederwaard. Even verderop liepen we de bezoekmolen voorbij, want wij waren niet op bezoek uitgenodigd. Al mijmerend over van alles en nog wat vroegen we ons wel af waarom de wieken niet de beno
digde draaibewegingen uitvoerden. Heer Henk gaf blijk van geheugen want vlak na een eerder bezoek onzerzijds was bij een molen fluks een wiek de lucht ingevlogen zonder houvast aan de molen zelf. Vandaar dus. Maar al snel kon 1 molen haar draaidriften niet meer bedwingen, wat bij ons tot hartvasthoudendheid leidde. Een bruggetje staken we over naar de Molenkade en vervolgden linksaf langs het water. Hoewel nog lang niet zover, ging heer Henk op zoek n
aar een baantje voor na de vijfenzestigste verjaardag, maar al ras werd duidelijk dat molenaarsbestaan geen kans maakt. Heer Frans beperkte zich tot het, al brug ov
erlopend terug naar de Nederwaard, vastleggen van ganzen met ganzekuikens en visetende fuut. Ook broedende gevederde vriendjes ondergingen hetzelfde lot. Aangekomen bij de brug naar de Middelweg staken we over en liepen richting Nieuw Lekkerland. Allerlei dingen kwamen we onderweg tegen. Prachtige huizen en ook niet. Het meest werden we getroffen door een huis met name "Tijd te Kort". De heren zijn overal en altijd behulpzaam en gingen direct op zoek in hunnen broekzakken naar overtijd. Gadegeslagen door iemand wiens mond van verbazing zich geen houding wist te geven, bleken wij precies genoeg tijd voor onszelf te hebben. Wij treurden niet en gingen linksaf de Tiendweg op. Schrik was even onze raadgever maar wat een slechte. Wij vermoedden ee
n buitenaardsheid maar in werkelijkheid was het een binnenaards menswezen die met bije
n allerlei trucjes kan uithalen. Zodoende. Een stukje verderop werden we verrast door een rivierkreeftje dat de rivier kwijt was geraakt en op het droge pad was beland. Het meest op de rivier lijkende in deze omgeving was een sloot. De rivierkreeft werd door heer Frans derhalve omgedoopt tot slootkreeft. Weer iets verderop bij het punt waar verhard pad ophoudt te bestaan en overgaat via bruggetjes in modderpad, ontwaarden we een vogelbegluurhut
. Dus wij begluren. Er restte ons verder niets dan doorwandelen langs gekkegeiten en zo weer terug naar auto. Heer Frans moest nog even vaststellen dat het riet terugtrekkend was qua kraag en zorgde voor enige kaalheid. Meer onzinnige informatie zijnerzijds zullen we u besparen. Na een uur en drie kwartier gingen de wandelingsschoenen uit en zochten de heren een plaatselijke uitspanning uit teneinde kelen te smeren en buikjes rond te snoepen. Het bittergarnituur was zeer welkom en aangenaam net als de Kasteel en Westmalle Dubbels en een dwars Leffe Blond. Daarmee werd de ca. 9 km in stijl afgesloten.
de automobiel. We waren niet alleen deze plek komen bezoeken. Nee, er waren er meer, zoals iemand die gewaarschuwd was want de droeg het bordje "2". Gelukkig voor de in behoorlijke aantallen aanwezige Japanners was de uitleg ook in hun taal. Eén van hen kon de schone lucht in Kinderdijk niet aan en droeg een mondkapje. Een landgenoot van hem was blijkbaar ingehuurd om zijn handen niet vies te maken en droeg mooie witte stoffen 
handschoenen. Nog voordat we de eerste molen voorbij waren werden we ook al met kunst geconfronteerd. Prachtig in het water neergezet aan de rand bij de Nederwaard. Even verderop liepen we de bezoekmolen voorbij, want wij waren niet op bezoek uitgenodigd. Al mijmerend over van alles en nog wat vroegen we ons wel af waarom de wieken niet de beno
digde draaibewegingen uitvoerden. Heer Henk gaf blijk van geheugen want vlak na een eerder bezoek onzerzijds was bij een molen fluks een wiek de lucht ingevlogen zonder houvast aan de molen zelf. Vandaar dus. Maar al snel kon 1 molen haar draaidriften niet meer bedwingen, wat bij ons tot hartvasthoudendheid leidde. Een bruggetje staken we over naar de Molenkade en vervolgden linksaf langs het water. Hoewel nog lang niet zover, ging heer Henk op zoek n
aar een baantje voor na de vijfenzestigste verjaardag, maar al ras werd duidelijk dat molenaarsbestaan geen kans maakt. Heer Frans beperkte zich tot het, al brug ov
erlopend terug naar de Nederwaard, vastleggen van ganzen met ganzekuikens en visetende fuut. Ook broedende gevederde vriendjes ondergingen hetzelfde lot. Aangekomen bij de brug naar de Middelweg staken we over en liepen richting Nieuw Lekkerland. Allerlei dingen kwamen we onderweg tegen. Prachtige huizen en ook niet. Het meest werden we getroffen door een huis met name "Tijd te Kort". De heren zijn overal en altijd behulpzaam en gingen direct op zoek in hunnen broekzakken naar overtijd. Gadegeslagen door iemand wiens mond van verbazing zich geen houding wist te geven, bleken wij precies genoeg tijd voor onszelf te hebben. Wij treurden niet en gingen linksaf de Tiendweg op. Schrik was even onze raadgever maar wat een slechte. Wij vermoedden ee
n buitenaardsheid maar in werkelijkheid was het een binnenaards menswezen die met bije
n allerlei trucjes kan uithalen. Zodoende. Een stukje verderop werden we verrast door een rivierkreeftje dat de rivier kwijt was geraakt en op het droge pad was beland. Het meest op de rivier lijkende in deze omgeving was een sloot. De rivierkreeft werd door heer Frans derhalve omgedoopt tot slootkreeft. Weer iets verderop bij het punt waar verhard pad ophoudt te bestaan en overgaat via bruggetjes in modderpad, ontwaarden we een vogelbegluurhut
. Dus wij begluren. Er restte ons verder niets dan doorwandelen langs gekkegeiten en zo weer terug naar auto. Heer Frans moest nog even vaststellen dat het riet terugtrekkend was qua kraag en zorgde voor enige kaalheid. Meer onzinnige informatie zijnerzijds zullen we u besparen. Na een uur en drie kwartier gingen de wandelingsschoenen uit en zochten de heren een plaatselijke uitspanning uit teneinde kelen te smeren en buikjes rond te snoepen. Het bittergarnituur was zeer welkom en aangenaam net als de Kasteel en Westmalle Dubbels en een dwars Leffe Blond. Daarmee werd de ca. 9 km in stijl afgesloten.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten